สถานีที่ 12 / 24 สร้างสำเร็จ

หลังการก่อสร้างมา 15 เดือน เมื่อวันที่ 16 ตุลาคม พศ. 2486 ทางรถไฟทั้งสองฝั่งก็มาบรรจบกันที่แก่งคอยท่า ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากด่านพระเจดีย์สามองค์

โรเบิร์ต คริสตี้ “พวกนั้นถ่ายรูปพวกเรา พวกนั้นมีอาหารสำเร็จรูป ข้าวของทุกอย่าง เสื้อผ้า แล้วพวกเขาก็พาเชลยเดินไป จากนั้นก็มอบข้าวหนึ่งซองให้กับโจโบ ให้กางเกงกับใครอีกคน เมื่อเสร็จพวกเขาก็เดินเข้าไปข้างหลัง แล้วก็เอาทุกอย่างที่ให้กลับคืนไป แน่นอน พวกเขาถ่ายรูปนี้ไว้ใช้ในการถ่ายรูปโฆษณาชวนเชื่อเท่านั้น”

คนที่ยังรอดชีวิต หวังว่าจะมีรถไฟพาพวกเขาออกไปอย่างมีชีวิต

โรลี่ ริชาร์ด “คุณรู้อยู่เต็มอกว่า คุณจะไม่ได้กลับบ้านในวันคริสมาสต์ แต่คุณก็จะบอกว่าคุณจะได้กลับบ้านในวันคริสมาสต์ปีหน้า ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่มีวันเกิดขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นคุณก็มีชีวิตอยู่ด้วยความหวังและความเชื่อว่า คุณอาจจะได้กลับ”

พอถึงช่วงกลางปี พศ. 2486 กองทัพญี่ปุ่นอนุญาตให้เชลยที่ป่วยหนัก ถูกนำไปยังโรงพยาบาลชั่วคราว แต่บางคนก็ป่วยเกินกว่าที่จะเดินทางได้ พอถึงเดือนธันวาคม เหล่าเชลยก็ถูกย้ายกลับไปยังสิงคโปร์ และเกือบทุกคนที่รอดมาได้ ก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า เรารอดมาได้เพราะมีเพื่อนดี

ปีเตอร์ เฮนรี่ “สิ่งที่ดีที่สุดเกี่ยวกับกองทัพออสเตรเลียก็คือมิตรภาพ ทุกคนมีเพื่อนอย่างน้อยหนึ่งคน นั่นเป็นสิ่งที่ช่วยชีวิตเชลยชาวออสเตรเลียไว้บนทางรถไฟอันเลวร้ายนี้ พวกเขามีเพื่อนคอยดูแล”

บิล เฮสเกล “คุณต้องให้เพื่อนๆรอบตัวคอยพยุง แล้วสู้ต่อไป มันก็ง่ายๆแค่นั้นละ คุณต้องช่วยกันและกัน และทำงานที่ทำได้ บางครั้งมันก็ได้ผล แต่บางครั้งก็ไม่ได้ผล”

วิลเลี่ยม นันเคอร์วิต “ผมเห็นคนหลายร้อยคนต้องตาย แต่ผมไม่เคยเห็นชาวออสเตรเลียต้องตายโดยไม่มีใครดูแล ผมเห็นพวกเขาได้รับการปลอบโยน โอบกอดและดูแล ผมไม่เคยเห็นชาวออสเตรเลียคนไหนที่ตายโดยลำพัง”

เฮนรี่ เนสบิต “ คนจะไม่ได้พูดอะไรมาก แค่จับมือของเขาและนั่งอยู่ตรงนั้น เพราะเก้าในสิบครั้งเขามักจะไม่รับรู้อะไรแล้ว เขาอยู่ในสภาพยํ่าแย่เกินกว่าจะรู้ว่าคุณอยู่ที่นั่นกับเขา”

กองทัพฝ่ายสัมพันธมิตรเริ่มทิ้งระเบิดก่อนที่ทางรถไฟจะสร้างเสร็จ

เฟรช สกิล “ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะได้ประโยชน์อะไรจากทางรถไฟไปพม่ามากนัก ทันทีที่มันสร้างเสร็จ ฝ่ายสัมพันธมิตรก็เริ่มทิ้งระเบิดใส่มัน”

คนที่รอดชีวิตจากการสร้างทางรถไฟ สายไทย – พม่า ได้สร้างสายสัมพันธ์ที่ไม่เคยมีมาก่อน

บิล เฮสเกต “การทำงานสร้างทางรถไฟนั่นเป็นอะไรที่พิเศษมาก ถ้าบังเอิญคุณไปเจอคนที่เคยทำงานที่นั่น คุณจะรู้สึกสบายใจเหมือนได้กลับบ้าน ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกัน มันเป็นสายมัมพันธ์ที่เหนียวแน่น ผมพูดถึงช่วงเวลาที่เราอยู่บนทางรถไฟนะ”

คีต เชียริม “ผมวาดภาพของสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ นั่นเป็นเหตุผลที่ผมไม่บอกใคร เพราะคงไม่มีใครเชื่อหรอก”

ดันเค็น บัตเลอร์ อดีตเชลยคนหนึ่งได้เขียนกลอนเกี่ยวกับสายสัมพันธ์และจิตวิญญาณของมิตรภาพ กด 222 เพื่อฟัง หลังจากฟังกลอนจบหรือหากไม่ต้องการฟัง คุณสามารถเดินกลับไปยังศูนย์โดยใช้เส้นทางไปยังสถานีที่ 13/ 25

 

 

Go to top
JSN Dona 2 is designed by JoomlaShine.com | powered by JSN Sun Framework