สถานีที่ 18 จุดชมวิวแควน้อย

เมื่อมองไปไกลๆ คุณจะมองเห็นเค้ารางของหอเก็บนํ้าสีขาว ซึ่งเป็นจุดที่กองทัพญี่ปุ่นใช้เก็บเสบียง ถัดไปอีก 47 กิโลเมตร หลังเทือกเขาจะเป็นประเทศพม่า สถานที่นี้ยังคงความสวยงามเฉพาะตัวอยู่และมันก็ยิ่งน่าประทับใจมากขึ้นจากทิวไม้สักในระหว่างที่ทางรถไฟกำลังถูกสร้างอยู่ ถึงแม้จะเหนื่อยยากแสนสาหัส เชลยหลายคนก็ยังรู้สึกดีที่ได้เห็นธรรมชาติอันสวยงาม

เรย์ พาร์คิน “พายุกำลังมา และคุณจะไม่ได้ยินเสียงตัวเองตะโกนเลย มันโกลาหลไปหมด เราจึงต้องหาที่หลบฝน มีกิ่งไม้เล็กๆพร้อมใบจำนวนหนึ่งที่อยู่เหนือหัวผม ใต้กิ่งไม้นั้นมียุงตัวหนึ่ง มันอาจจะเป็นสัตว์ที่บอบบางที่สุดในป่า แต่ตอนนี้มันบินอย่างโสภา ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกตัวของมันเลย และผมก็คิดว่า เมื่อผมออกไปจากที่นี่ได้ ผมจะไปหาใบไม้ของผมเหมือนเจ้ายุงตัวนี้เอาไว้หลบพายุบ้าง”

ทอม ยูเรน “เรามีการแสดงดนตรีกัน ปกติจะมีคน 800 คอยดู แล้วก็มีพันตรีคนหนึ่งจากรัฐ Queenland ที่ชื่อพันตรีวู้ส แล้วเขาก็ขับกลอน The Man From Snowy River ลองคิดดูซิทั้งความเงียบ ความงดงาม โอ้พระเจ้าเขาทรงพลังมาก”

“And where around the Overflow the reed-beds sweep and sway to the breezes, and the rolling plains are wide, The Man from Snowy River is a household word today, And the stockmen tell the story of his ride.”

ทอม ยูเรน สัญญากับตัวเองว่าจะกลับมาดูความสวยงามนี้ “พวกเขาเคยมีที่ที่ใช้เก็บเตาหลอม ซึ่งพวกเขาใช้ทำการอบคืนไฟให้กับสิ่วเหล็ก แล้วผมก็จะเดินเข้าไป แล้วนั่งบนถังขนาด 44 แกลลอน แล้วเอาเท้าจุ่มลงในนํ้า แล้วผมก็จะมองออกไปยังป่า และแม่นํ้าที่ไหลริน แล้วผมก็คิดว่ามันเป็นสวรรค์ชัดๆ ผมคิดว่าหลังจบสงครามผมจะต้องกลับมาดูที่นี่ให้ได้ แต่พอผมกลับไป กลับไม่เหลือต้นไม้สักต้นเลย พวกเขาทำลายมันจนไม่มีเหลือ”

เรย์ พาร์คิน รู้สึกชื่นชอบดอกไม้ป่าเป็นพิเศษ เขาวาดรูปดอกลิลลี่และช่อดอกกล้วยไม้กับผีเสื้อ “ผมวาดภาพแมลงเพียบเลย ผีเสื้อหรืออะไรทำนองนั้น และผมจะมีเพื่อนหลายคนที่สะสมผีเสื้อและแมลงต่างๆ นายมีไอ้นี่รึยัง นายมีไอ้นั่นรึยัง”

เส้นทางจะทอดต่อไปยังสถานีที่ 19 ช่องตอกสิ่ว แผนที่ของคุณจะระบุระยะทางที่ต้องเดิน หากต้องการเดินกลับคุณสามารถฟังเรื่องราวส่วนที่เหลือระหว่างทางกลับไปยังศูนย์ฯได้